Pse Gjermania nuk është (më) tërheqëse për punonjësit e mjekësisë nga Ballkani?

Në vitin 2030, këtij vendi do t’i mungojnë rreth gjysmë milioni ndihmës dhe kujdestarë. Stafi profesional nga jashtë duhet të “ndihmojë” në mbylljen e kësaj boshe, megjithatë…

Nayeli Bautista Hernandez është 29 vjeç dhe ka ardhur në Gjermani nga Meksika. Fillimisht, ajo punoi si kujdestare në një shtëpi pleqsh afër Mynihut, ndërsa tani si infermiere ajo ndihmon në operacione të vështira në një spital të Mynihut. Fjalët e saj do të nënshkruheshin menjëherë nga një numër i madh infermierësh nga jashtë:

“Gjermania ka nevojë për shumë personel në sektorin e shëndetësisë. Falë arsimimit tim në vendlindje, unë isha i përgatitur mirë. Por gjëja më e vështirë këtu është gjuha.”

Departamenti ku punon pasqyron realitetin gjerman në sektorin e kujdesit ndaj pacientëve në vitin 2022, dhe kjo histori bazohet në të dhënat e fundit të një sondazhi: 148 profesione janë në krizë për shkak të mungesës së fuqisë punëtore.

Kjo grua meksikane, meqë ra fjala, punon me kolegë nga Kina, Bosnja, Kroacia dhe, natyrisht, Gjermania, dhe përvojat e disa punëtorëve tanë që kanë shkuar “me barkun për bukë” nuk kanë qenë shumë të mira. kohët e fundit. Ata e kanë veçanërisht të vështirë të punojnë si kujdestarë, thonë se është shumë mundim dhe të ardhurat janë të pamjaftueshme për të përballuar të gjitha shpenzimet.

Kriza në Gjermani po përkeqësohet. Instituti për Ekonominë Gjermane raporton se aktualisht ka një mungesë prej 200,000 paramedikësh dhe kujdestarësh. Ky numër do të rritet në gjysmë milioni në vitet e ardhshme. Personeli nga Vietnami, nga Ballkani apo nga Amerika Latine – duhet të ndihmojë në zgjidhjen e problemit.

Klinikat gjermane dhe shtëpitë e të moshuarve po bëhen më kreative kur bëhet fjalë për rekrutimin e stafit nga jashtë. Në vitin 2019, Hernandez iu ofrua një fluturim për në Gjermani, një kurs gjuhe dhe para për vizita në zyrat dhe sportelet e bashkisë. Sot, ajo ka një fluturim për në shtëpi në vit, ajo ka një biçikletë dhe një kompjuter laptop është në listën e bonuseve. Të gjithë po përpiqen të tërheqin kandidatë. Një vend pune mbetet i lirë mesatarisht 240 ditë.

Në fillim, oferta duket e mrekullueshme.

Borja López de Castro kuptoi se çfarë po ndodhte dhjetë vjet më parë dhe themeloi organizatën Enfermeras Alemania (Infermierët Gjermani). Ky spanjoll, ndërkohë që shkruante tezën e doktoraturës, filloi të punonte në një vend për personel dhe tani punon si agjent që dërgon infermierë te punëdhënësit në Freiburg, Këln ose Aachen.

– Aktualisht, ne shohim se si klinikat po konkurrojnë për të ofruar më shumë për kandidatët. Këtu përfshihen shtesat speciale, transferimi i shpejtë në një grup pagash më të larta apo primet shtesë – thotë drejtori i organizatës, duke shtuar se “spitalet më të mëdha mund të ofrojnë edhe apartamentet e tyre”.

Megjithatë, praktika sjell shumë zhgënjime. Borja López de Castro u përsërit vazhdimisht kandidatëve se sa e rëndësishme është njohja e gjuhës gjermane. Ai që thyen burokracinë dhe mëson gjuhën sa duhet, mund t’i sigurojë vetes kushtet më të mira të mundshme në krahasim me ata që sundojnë në atdhe.

Por ky zbulim është shumë i vështirë. “Shumë vijnë në Gjermani me 15 vite përvojë spitalore në terapi intensive në vendin e tyre dhe këtu i shikojnë si njerëz që nuk e kanë idenë”.

Gjermania mësoi nga nevoja se si të tërheqë njerëzit, por në vetë institucionet zakonisht nuk ka kush t’i prezantojë këta njerëz në punë. Përveç kësaj, tashmë është përhapur fjalë se situata nuk është aq rozë.

– Një gjë është të kesh staf dhe krejt tjetër të kesh një koncept integrimi të zbatuar përmes punës. Më shpesh nuk ka monitorim dhe analizë të punës dhe problemi kryesor është mungesa e informacionit dhe mostransparenca për kushtet e punës – thotë kreu i organizatës Enfermeras Alemania.

E gjithë kjo nuk është asgjë e re për Kristina Fogler, e cila prej 33 vitesh punon si infermiere. Ajo është gjithashtu drejtuese e një shkolle në Berlin me një kujdestare dhe drejtore e kampit arsimor të Berlinit për profesionet në sektorin e shëndetësisë. Prej një viti ajo është edhe kryetare e Këshillit Gjerman të Infermierëve dhe Kujdestarëve.

Pse shumë pak kujdestarë vijnë në Gjermani? Fogler nuk ka gjuhë në faqe: “Gjermania nuk është një vend tërheqës për kujdestarët. Dhe kjo është përhapur jashtë Gjermanisë. Kemi një gjuhë të ndërlikuar dhe kushte të këqija pune, kemi shtretërit më të shumtë në spital dhe stafin më të keq.”

Kristine Fogler takoi shumë kujdestarë nga Filipinet ose Vietnami, të cilët u kthyen në vendet e tyre pas pesë vitesh punë. Sepse kujdesi për të moshuarit paguhet më keq se puna në spital, ose sepse ata janë të lodhur nga burokracia gjermane ku dhënia e certifikatave zgjat disa muaj. Dhe për shkak se familjarët e pacientëve nuk lejohen të bëjnë diagnozën kur mjeku të largohet nga spitali pas orëve.

Në përfundimin e Këshillit Gjerman të Infermierëve dhe Kujdestarëve thuhet: “Mundësia e rekrutimit të personelit nga jashtë nuk është një koncept i qëndrueshëm në sektorin e kujdesit. Duhet të jemi të qartë se me 100 për qind të mundit dhe burimeve të investuara, arrijmë 20 deri në 25 për qind sukses. Përveç kësaj, do të jetë gjithnjë e më e vështirë gjetja e njerëzve, sepse në gjithnjë e më shumë vende kemi mungesë të personelit mjekësor”.