Fotografia që na prek të gjithëve

Vogëlushi sirian Aylan Kurdi – i mbytur gjatë lundrimit drejt Europës. A mund të tregohet fotografia e fëmijës së vdekur? Apo madje atë duhet ta tregojmë?
Kjo fotografi është një pamje e tmerrshme. Ajo tregon tmerrin e arratisë vdekjeprurëse dhe padobi nga Siria e shkatërruar prej luftës civile. Eshtë një fiksim i çastit – për atë që ndodh çdo ditë përqark Mesdheut.

Por në këtë fotografi është fiksuar horrori i luftës civile. Eshtë një fotografi që të prek. Një fotografi, që të le pa fjalë prej dhimbjes. Eshtë një fotografi, që të bën të ndjesh pafuqinë tonë. Eshtë një fotografi që të thellon në mendime. Dhe që na bën të heshtim. Eshtë një fotografi, nga e cila të gjithë ndjejmë, se ajo është fotografia e vitit, ndoshta e shekullit. Ajo ngërthen gjithçka na preokupon, na prek, na indinjon e na zemëron përgjatë këtyre muajve. Dhe ajo është një fotografi e llahtarshme.

Arsye të forta për të mos e publikuar
A lejohet, a duhet të tregohet kjo fotografi? A duhet ta tregojmë ne në Deutsche Welle atë? Ka arsye bindëse dhe që duhen peshuar për të mos e publikuar atë. Eshtë fjala për përshpirtshmëri, për dinjitetin e fëmijës, për vetëpërmbajtje të përligjur nga ana jonë e medias.

Ne vendosëm ta tregojmë atë. Jo të nisur nga kënaqësia për sensacion, as për të arritur shifra klikimesh dhe as për të rritur kuotat e shikueshmërisë në televizion. Ne e tregojmë atë, sepse ajo na prek të gjithëve. Ne e tregojmë atë, sepse ajo i jep një simbol tragjedisë së refugjatëve: tragjedisë së fëmijës së pafajshëm, për të cilin prindërit u nisën drejt një rruge të rrezikshme për jetën, për t’i dhënë atij një të ardhme më njerëzore, e cila mori fund në det.

Kjo fotografi të shkund
Ne e tregojmë atë, sepse ajo na shkundi edhe ne në konferencën redaksionale na vuri në mendime dhe na bëri të heshtur. Të prekur prej vuajtjes dhe vdekjes. Ne e tregojmë atë, sepse e ndjejmë vuajtjen dhe sepse – në kulmin e intensitetit të së përdisthmes sonë gazetareske – ne u ndalëm një çast. Përpara kësaj fotografie.