Sonte Israja dhe Miraxhi – Nata për të cilën flet Kur’ani dhe Hadithi

Sipas burimeve historike, kjo ndodhi ka ndodhur në njërën nga periudhat më të vështira të pejgamberisë së Muhammedit, s.a.v.s., menjëherë pas sunetu-l-hudhna (vitit të dëshpërimit) në të cilin i Dërguari humbi dy mbështetësit më të fuqishëm, ndihmuesit dhe mbrojtësit në mesin e njerëzve, h. Hatixhen dhe Ebu Talibin. Pas kësaj humbje, i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., shkoi në Taif që banorët e atjeshëm t’i thërras në islam, mirëpo në vend të përkrahjes e përzunë duke i hedhur gurrës dhe duke e sharë. Në ato çaste i Dërguari kërkoi mbrojtje nga Mbrojtësi më i Madh dhe Allahu, xh.sh., e përgëzoi me Isranë dhe Miraxhin.

Për Isranë në Kur’an theksohet:
“Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e të cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë udhëtim) për t’ia treguar atij disa nga argumentet Tona.Vërtet, Ai është dëgjuesi (i fjalëve të Muhammedit), pamësi (i punëve të Muhammedit). (El-Isra, 1)
I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., në Miraxh, është ngritur në qiejt më lartë dhe ka qëndruar pranë Allahut të Lartësuar, duke i kapërcyer kufijtë të cilët janë të pamundur për t’u kapërcyer edhe nga vetë melekët. Këtu ka parë shenja të cilat syri i njeriut nuk i ka parë, as që do t’i shoh deri në Ditën e Gjykimit. Këtë e vërteton Kur’ani me fjalët:
“Atë (Xhibrilin) e ka parë edhe herën tjetër. (E ka parë) tek Sidretul Munteha. Që pranë saj është xhennetul Me’va (kopsht strehimi i…) Atëherë kur Sidrën e mbuloi çka e mbuloi. Shikimi (i Muhammedit) as nuk lakoi e as nuk tejkaloi. Ai (Muhammedi) vërtet, pa disa nga shenjat më të mëdha të Zotit të vet.” (En-Nexhm, 13-18)
Të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s., në Miraxh iu shpall dispozita mbi namazin i cili, sipas fjalëve të tij, është “Miraxhi (ngritja shpirtërore) i muslimanëve”, ndërsa iu shpallën edhe tre ajetet e fundit të sures el-Bekare.
Se kur ka ndodhur nata e Israsë dhe Miraxhit nuk theksohet saktësisht. E sigurt është se ka ndodhur para Hixhretit, duke mos u precizuar më tutje, mirëpo supozohet të ketë ndodhur në natën e 26., të muajit rexheb.

Shtimi i ibadetit me rastin e Lejletu-l-miraxhit
Lejletu-l-miraxh, nata në të cilën u ngrit Muhammedi, s.a.v.s., në sferat më të larta qiellore, ka ndodhur më 26. rexheb.
Në Kur’anin fisnik thuhet: ““Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e të cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë udhëtim) për t’ia treguar atij disa nga argumentet Tona.Vërtet, Ai është dëgjuesi (i fjalëve të Muhammedit), pamësi (i punëve të Muhammedit). (El-Isra, 1)
Allahu i Lartësuar në suren En-Nexhm më përsëafërmi na njofton me miraxhin e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s., i Cili thotë: “Pasha yllin kur ai bie (prej së larti poshtë)! Shoku juaj (Muhammedi që ju e njihni) as nuk është njeri që ka humbur, as që ka devijuar (nga e vërteta). Dhe ai nuk flet nga mendja e tij. Ai (Kur’ani) nuk është tjetër pos shpallje që i shpallet. Atë ia mësoi Ai, fuqiforti, (Xhibrili) Që ka mendje precize dhe që u përqëndrua në formën e vet (reale). Dhe ai (Xhibrili) ishte në horizontin e lartë (nga lindja). Pastaj u lëshua dhe iu afrua. E ishte afër sa dy harqe (dy kutë) apo edhe më afër. Dhe i shpalli robit të Tij atë që ia shpalli. Zemra nuk mohoi atë që pa (me sy). A po i bëni polemikë atij për atë që ka parë? Atë (Xhibrilin) e ka parë edhe herën tjetër. (E ka parë) tek Sidretul Munteha. Që pranë saj është xhennetul Me’va (kopsht strehimi i…) Atëherë kur Sidrën e mbuloi çka e mbuloi. Shikimi (i Muhammedit) as nuk lakoi e as nuk tejkaloi. Ai (Muhammedi) vërtet, pa disa nga shenjat më të mëdha të Zotit të vet. (En-Nexhm, 1-18)
Në Miraxh, Muhammedi, s.a.v.s., ka kontaktuar pa ndërmjetësues me Allahun e Lartësuar. Gjatë kësaj Muhammedit, s.a.v.s., iu shpallën dy ajetet e fundit të sures el-Bekare, iu caktuan pesë namazet ditore dhe iu dhurua e drejta për shefat. I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., në Miraxh ka parë Xhennetin dhe Xhehennemin si dhe banorët e tyre. Ka parë shenja të tjera të cilat me lejen e Allahut, xh.sh., i janë treguar. Çdo besimtar përpiqet që ta ripërtëritë miraxhin, ngritjen e tij shpirtërore, të cilat në fakt janë rilindja e tij shpirtërore. Dhe ashtu siç Muhammedi, s.a.v.s, në miraxh ka kontaktuar me Allahun e Lartësuar, ashtu edhe çdo besimtar në namaz kontakton me Allahun dhe ngjitet mbi këtë botë materiale në botën e afërt të Allahut. Për këtë arsye namazi është miraxhi i besimtarit.
Me rastin e Lejletu-l-miraxhit falet namazi i veçantë i nafiles. Ky namaz nafile përbëhet prej njëzet rekateve. Selam jepet pas çdo dy rekati. Në çdo rekat, gjatë qëndrimit në këmbë, lexohet Fatihaja (El-hamdulil-lahi, M.A.) dhe njëherë Kul huall-llahu ehad (Sureja Ihlas, M.A.). Pas namazit lexohet:
– “Subhanall-llahi vel hamdulil-lahi ve la ilahe il-lall-llahu vall-llahu ekber” (njëqind herë);
– Istigafar (Estagfirull-llahi, njëqind herë), dhe
– All-llahume sal-li ala Muhammed ve ala ai Muhammed (njëqind herë),
Pas kësaj kërkohet ajo që dëshirohet nga Allahu, xh.sh. [1]
Preferohet që ky namaz nafile të falet pas namazit të jacisë, ndërsa para se të falet namazi i vitrit. Mund të falet me xhemat, mirëpo më mirë është që të falet vetëm dhe në vetmi.
Nijeti për këtë namaz është: “”Nevejtu en usallije lillahi teala salate lejletil-mi’radži edaen mustakbilel kibleti Allahu ekber.”
O Allahu i Plotfuqishëm, bashkoi zemrat tonë në fe dhe dashuri. Forcoi hapat tonë në të vërtetën dhe të drejtën. Forcona dëshirën tonë për vëllazëri dhe bashkëjetesë.

Amin!
Përktheu: Mehas Alija